A unique experience !

Vandaag, 29 februari, is een unieke dag. Een schrikkeljaar komt maar eens in de vier jaar voor. Een extra-dag (in Canada) is leuk maar niet zo uniek als de volledige maansverduistering van 20 februari. In tegenstelling tot België moesten we niet in het holst van de nacht opstaan én was de nachtelijke hemel ook wolkeloos zodat we het natuurfenomeen konden waarnemen. Voor wie geen astronomische kennis heeft, verduidelijken de plaatjes wat er gebeurt: de maan komt volledig in de aardschaduw te liggen maar door de refractie van het zonlicht in de aardatmosfeer wordt de maan rood en niet volledig zwart.

De volledige maansverduistering (om 21:45) -links- is te vergelijken met de prachtige maansopgang (sic!) -rechts- die we in Australië gezien hebben toen we van Fraser Island kwamen (Mei 2007). Eveneens een fantastische ervaring.

In België is de volgende volledige maansverduistering pas op 28 september 2015. Nog even wachten dus. En toch is ook dat niet zo uniek als elke dag in Canada. Elke dag hier is uniek want elke dag maken we slechts éénmaal mee in Canada omdat we er quasi exact één jaar verblijven. Of toch quasi elke dag, want voor het eerst in mijn leven ga ik op reis naar België, naar mijn eigen land! Of toch voorlopig nog een land. Dit is een ongekend gevoel. Hoewel een druk programma met familie en vrienden voorzien is, zijn we toch geen toerist in eigen land, we zullen werken i.p.v. rondreizen. Op dat punt is er dus niet veel verschil met Ottawa.
De reis naar België is opnieuw verzorgd door Travelimbo NV. We vertrekken vanuit Canada op mijn verjaardag om die op het vliegtuig te vieren. Het wordt dus mijn kortste verjaardag ooit waarbij ik dus sneller ouder word…
Noteer dus in je agenda dat je ME de eerste 2 weken van april in België kan zien. Die eerste aprildagen zullen dan ook ontbreken in Canada, net alsof ze nooit bestaan hebben zoals die enkele oktoberdagen bij de overgang naar de Gregoriaanse kalender.
Waarom leven we niet zoals de First Nations volgens de maanstanden? Omdat er toch schrikkeldagen nodig zouden blijven om gelijke tred met de seizoenen te houden… Klik hier om te weten wat er vandaag of een andere dag door de eeuwen heen in Canada gebeurde.

Employee of the Month February

De titel gaat deze maand niet naar een eigen medewerker. Toch moet het duidelijk zijn dat hiermee geen precedent gecreëerd wordt, integendeel over de toekenning is lang getwijfeld, maar de titel van februari gaat dus naar de bevriende firma Louraine & Claude. Deze toevallige toeleverancier behoort namelijk niet meer tot geselecteerde club van Outside Vendors.
Wegens een financieel geschil met de Plant Manager werd de samenwerking opgeheven en de nieuwe bovenburen zijn midden februari gearriveerd. Gedurende drie weken vanaf midden januari werd de penthouse helemaal opgekalefaterd en de indeling van het appartement heringericht. Wegens de dagelijkse lawaaihinder was het werken in de eigen burelen voor ME niet eenvoudig. “Such’s life”, en verder is het moeilijk om in detail te treden want ons contact met Louraine & Claude was beperkt tot één enkele ontmoeting op Thanksgiving (8 Oct). Bij een fles wijn met kip werd die avond over hun reis gesproken. Daardoor konden we de fiets van Louraine lenen en vorig jaar samen mooie fietstochten maken. Toen later bleek dat de reis een definitieve verhuis naar British Colombia was, werden de logische maatregelen getroffen met als gevolg dat we nu in hoopvolle verwachting zijn om de nieuwe bovenburen - een vrouw met haar zoon - te ontmoeten én op zoek zijn naar een nieuwe fiets. De moraal van dit verhaal is moeilijk te vatten, maar het toont wel aan dat Canada een reusachtig groot land is met gastvrije mensen en tevens het misbruik daarvan.

Tot nu toe hadden we gelukkig al vele toevallige leveranciers van mooie ontmoetingen en we hopen dat er nog veel mogen volgen. Aan die mensen wordt de eretitel van deze maand eveneens opgedragen:
- de twee vriendelijke Québecois in de lange wachtrij op de luchthaven in Montréal.
- Blazenka van Carleton die me vriendelijk poogde aan een bureau te helpen.
- de leuke blonde verkoopster van Sports Experts die mijn nieuwe jas direct aan de zijkant legde en vele tips i.v.m. Mont-Tremblant gaf.
- het grappige meisje in de Aldo-schoenwinkel die net het paar laarsjes vasthad dat wij zouden kopen.
- Curtis, de bibliothecaris van Sunnyside die naar Europa zal reizen, maar Brugge wil overslaan want “te toeristisch”.
- Jeff en Shelley, een koppel waarmee we praten tijdens het wachten in het Chinese restaurant Mekong en die ons een lift aanboden naar Gatineau Park om te langlaufen.

Carnaval de Québec, 400 years later

Om niet somber te worden van de nog steeds voortdurende winter werd met Travelimbo NV nog een plezierige uitstap gemaakt naar een stad waar de spreekwoordelijke wieg van Canada staat. We bezoeken Québec City.

De eerste Europese bezoeker van deze plek bewoond door de mysterieus verdwenen St-Laurence Irokezen was Jacques Cartier in 1534 en daarmee één van de vele ontdekkers van het Noord-Amerikaanse continent en zo ontstond in een tijd dat alles “nieuw” was Nouvelle France. Maar Samuel de Champlain was in 1608 de eerste Franse bezoeker die bleef. Na Port Royal in Nova Scotia, richtte hij er de tweede permanente nederzetting voor Frankrijk op.
Deze handelspost voor de bonthandel lag aan een strategische versmalling van de St-Laurensrivier (in het Algonquin: kébec) en werd l’Abitation de Québec genoemd. Ze was gelegen aan de voet van Cap Diamant, maar er bleek in de kliffen enkel glinsterende kwarts te zitten. Hoewel het begin moeilijk was – 20 van de 28 bewoners overleefde de eerste winter niet – was hiermee Québec gesticht. Bovendien waren er ook te weinig vrouwen, al richtten enkele van die eerste vrouwen, nonnen onder leiding van Maria Guyart de l’Incarnation, in 1639 het Ursuline-klooster op. Gelukkig kwam er beterschap met de Filles du Roi, huwbare wezen uit Parijs. Eén van de gevolgen was dat men in Nouvelle France beter Frans sprak dan in het moederland zelf! Hoe dan ook ondertussen waren er al veel mannen verder het woud ingetrokken. Deze Coureurs de Bois ontsloten het volledige Noord-Amerikaanse binnenland via de Grote Meren en de Mississippi tot New Orleans. Uit de innige ontmoetingen met de lokale (vrouwelijke) bevolking ontstonden zelfs geheel nieuwe gemeenschappen, zoals de Métis in de prairies van centraal-Canada.Alles verliep dus prima tot 1759, toen de Engelse troepen van James Wolfe met een listig plan op de vlakte voor de houten versterking van Québec raakten. In de slag op de plaines d’Abraham verloren de Fransen onder leiding van Montcalm niet alleen de stad maar ook hun volledige kolonie. Beide legeraanvoerders stierven op het slagveld en hebben nu - raar maar waar - samen een monument. De tijd vervaagt blijkbaar de verschillen (cf foto). Door het Franse verlies werden zowel New England als later ook Nueva España met het Frans grondgebied - volgens Voltaire “quelques arpents de neige” - uitgebreid. Vandaag is alles als in den beginne met enkel Québec als de Franstalige provincie van Canada. De wereld had er wel even anders uit kunnen zien…

Het gevolg is wel dat men nu overal in de stad de “oudste” dingen van Canada of Noord-Amerika ziet. Québec staat op de National Heritage List omdat het de enige koloniale stad met een omwalling is. De Rue du Petit-Champlain is het oudste en het smalste straatje dat je ofwel kan bereiken via de Funiculaire of de steile Escalier Casse-Cou. Het Muséé de l’Amérique Française is het oudste Canadese museum. Het Ursuline-klooster heeft de oudste meisjesschool en … de oudste houten trap (zonder één nagel gemaakt)! In de kapel met een L-vormig grondplan krijgen we een privé-rondleiding van een vriendelijk nonnetje, maar dat is een verhaal apart. Net als de buste van Louis XIV op de Place Royale, een stukje Franrijk onder de Engelse kroon.
Maar het meest in het oogspringende gebouw van Québec is het bekende, meest gefotografeerde hotel ter wereld: het Château Frontenac. Om dit reusachtig sprookjesachtig hotel met 628 kamers met bad te kunnen bezoeken, moesten we een reservatie maken door doodleuk de hoorn van de haak te nemen van een telefoon die precies wat verloren op een kast stond. De gidse in 19de-eeuwse kledij toonde één piepkleine maar luxueuze kamer, de roze kamer waar Winston Churchill zijn bekende sigaar rookte en men de invasieplannen van WOII even liet liggen. De wereld had er weer even anders uit kunnen zien als een hotelbode niet zo attent was geweest…

Je hebt Québec niet bezocht met de vele musea, je moet ook door de oude stad dwalen of er de stadsomwalling bewandelen. Eerst geniet je van een stukje stappen op de Vaubanachtige wallen met uitzicht op de binnenstad, de stadspoorten (St-Louis, Kent en St-Jean) of de Plaines d’Abraham met de Martello-toren No1 . Vervolgens neem je het wandelpad langs de steile klif via de Promenade des Gouverneurs en het Terrasse Dufferin. Aan de ene kant heb je de muren, aan de andere kant in de diepte de St-Laurentrivier.

En dan steek je met de veerboot de rivier vol ijsschotsen over en maak je in Lévis een tocht naar een panoramisch uitzichtpunt. 's Avonds krijg je van al dat geloop honger en dorst en traditionele en lokale specialiteiten zijn er in overvloed: poutine, tourtière, cipaille, tarte au sucre en dan weet je dat de wereld er niet anders uit moet zien…


Je zou direct willen teruggaan in de tijd…

Maar ons bezoek van Québec was natuurlijk zo gepland dat we ook het Carnaval de Québec konden meemaken. Dat is het grootste wintercarnaval ter wereld. Er zijn verschillende activiteiten zoals een paardeslee-race. Het beroemde ijshotel konden we helaas niet bezoeken. Maar we keken wel vol bewondering naar de sneeuwsculpturen. Het is een techniek die vergelijkbaar is met het maken van zandsculpturen. Onvoorstelbaar welke fijne details men kan uitwerken in die witte sneeuwmarmer.

Er was ook een indrukwekkende parade, maar denk niet aan een stomende massa zoals in Rio, we moesten een temperatuur van -20°C trotseren. Gedurende anderhalf uur passeerden een stoet van carnavalwagens onder luide muziek. De sfeer is quasi onmogelijk op beeld vast te leggen. Onder groot gejoel en met zijn specifiek liedje werd op het einde de Bonhomme de Neige uitgewuifd. De winter is halfweg…

Winterlude: enlightened moments in Ottawa

De winters in Canada zijn donker en lang. Je kunt zoals de eekhoorns een winterslaap houden en enkel als de temperatuur naar het vriespunt stijgt, uit je hol komen en iets om op te knabbelen zoeken, maar er zijn ook vele manieren om die lastige koude periode te verlichten. Eén ervan is het hangen van lichtjes in bomen, aan huizen en officiële gebouwen (zoals Parliament Hill) rond de jaarwisseling. Let ook op hoe men de kleine boompjes met houten constructies en doeken beschermt tegen de grote sneeuwvracht.

Een andere mogelijkheid om alles te vergeten is een festival organiseren. Winterlude is een rustig weekendfestival gespreid over de eerste drie weken van februari, tevens het grootste winterfestival van Noord-Amerika. Waarvan de naam Winterlude komt weet ik niet, maar “lude” blijkt de afkorting voor “quaalude” te zijn, dat in de jaren ’65 als een niet-verslavende slaappil geïntroduceerd werd. Maar later werd aangetoond dat de werkzame stof methaqualone een echt verslavende synthetische drug is, zodat het spul overal gebannen werd, maar naar het schijnt niet in Canada…. Toch zijn het vooral de volgende drie zaken die de ca 1,5 miljoen bezoekers aantrekken.

De grootste schaatsring ter wereld
Al eind oktober (sic!) toen het nog warm was, toen het water nog in het kanaal stroomde, toen al begon men met de voorbereiding. Men liet het water in het Rideau-kanaal zakken en men plaatste de chalets en andere nutsvoorzieningen in de kanaalloop en ook de toegangstrappen. Vervolgens werd het waterniveau voldoende hoger gezet, zodat het – eenmaal bevroren – perfect met de chalets en trappen zou aansluiten. En toen was het wachten op de kou, er zijn namelijk verscheidene serieuze opeenvolgende vriesdagen van -10°C en meer nodig. Terwijl we aan de kant geduldig wachtten, groeide het ijs onderaan en stapelde de sneeuw zich bovenaan op. Het kanaal dat vroeger een 17-de eeuws Nederlandse schilderij leek en dan deed denken aan de ingetogen winterlandschappen van Valerius De Saedeleer, veranderde naar een regelrechte volkse Breughel. Want in januari was het dan eindelijk zover: men ruimde en veranderde sneeuw in water en ijs, men bakende zones af met hekken, men hing de spandoeken, de schaatspiste was open!
De open schaatspiste wordt dan verder onderhouden met speciale machines met borstels, soms worden delen afgesloten en hersteld. Er is ook schaatsverhuur, politiepartrouilles op quads, ambulanciers op schaatsen, randanimatie met verklede mensen uit de tijd-van-toen, een tentoonstelling van schilderijen in Patterson Creek en ga zo maar voort.

In het eerste weekend hebben we ons te voet op het ijs gewaagd, maar in het tweede weekend hebben we de schaatsen zelf aangebonden. Na een kleine initiatietocht met enkele Canadese vriendinnen in de drizzle op zaterdag, hebben we op zondag het ganse Rideau canal afgeschaatst. De volle 7,5 km enkel, heen en terug! Voorlopig is dit nog altijd een Guinness World Record want in Winnipeg wil men Ottawa overtreffen in de titel van langste openlucht schaatsring ter wereld…


Beavertail
De Beavertail, of beverstaart, wordt beschouwd als de lokale specialiteit van Ottawa. Het is een plat stuk gefrituurd deeg dat dan een topping of beleg krijgt: ahornsiroop, kaneel, lookboter en kaas, hazelnootpasta, etc. We hebben het lekkere gebak ook onze smaakpapillen laten strelen. Mijn favouriet is Killaloe Sunrise, met boter, kaneelsuiker en fris citroensap. En volgens de overlevering werd net in Killaloe (=kill-a-loo) de Beavertail voor het eerst gemaakt bij gebrek aan een pan om te bakken. Het gekke is dat het verkoopschalet vol mensen staat, want elkeen in de wachtrij krijgt een persoonlijke bediening!


Ijssculpturen
Maar ook op een andere manier kan je kunstjes doenop ijs. Ik verwijs hier nu naar de heuse competitie voor ijssculpturen met 37 artiesten uit 13 verschillende landen, voluit 21st International Ice-Carving Competition at the Casino du Lac-Leamy Crystal Garden. We volgden het ganse creatieve scheppingsproces. In tegenstelling tot een beeldhouwer, begint men niet met één enkele blok ijs, maar men stapelt verschillende blokken op elkaar. Deze worden dan aan elkaar versmolten met water. Dan wordt het patroon op het ijs getekend. Ten slotte bewerkt men het ijs met allerhande gereedschap zoals een kettingzaag, allerlei afsteekbeitels, warmte-elementen, etc kortom daarin ligt het geheim van de kunstenaar. De afgewerkte ijsformaties worden dan onder wisselende belichting (rood, groen, blauw) tentoongesteld. De winnaar van de competitie was de tweestrijd: Tunggalian of The Encounter.