Winterlude: enlightened moments in Ottawa

De winters in Canada zijn donker en lang. Je kunt zoals de eekhoorns een winterslaap houden en enkel als de temperatuur naar het vriespunt stijgt, uit je hol komen en iets om op te knabbelen zoeken, maar er zijn ook vele manieren om die lastige koude periode te verlichten. Eén ervan is het hangen van lichtjes in bomen, aan huizen en officiële gebouwen (zoals Parliament Hill) rond de jaarwisseling. Let ook op hoe men de kleine boompjes met houten constructies en doeken beschermt tegen de grote sneeuwvracht.

Een andere mogelijkheid om alles te vergeten is een festival organiseren. Winterlude is een rustig weekendfestival gespreid over de eerste drie weken van februari, tevens het grootste winterfestival van Noord-Amerika. Waarvan de naam Winterlude komt weet ik niet, maar “lude” blijkt de afkorting voor “quaalude” te zijn, dat in de jaren ’65 als een niet-verslavende slaappil geïntroduceerd werd. Maar later werd aangetoond dat de werkzame stof methaqualone een echt verslavende synthetische drug is, zodat het spul overal gebannen werd, maar naar het schijnt niet in Canada…. Toch zijn het vooral de volgende drie zaken die de ca 1,5 miljoen bezoekers aantrekken.

De grootste schaatsring ter wereld
Al eind oktober (sic!) toen het nog warm was, toen het water nog in het kanaal stroomde, toen al begon men met de voorbereiding. Men liet het water in het Rideau-kanaal zakken en men plaatste de chalets en andere nutsvoorzieningen in de kanaalloop en ook de toegangstrappen. Vervolgens werd het waterniveau voldoende hoger gezet, zodat het – eenmaal bevroren – perfect met de chalets en trappen zou aansluiten. En toen was het wachten op de kou, er zijn namelijk verscheidene serieuze opeenvolgende vriesdagen van -10°C en meer nodig. Terwijl we aan de kant geduldig wachtten, groeide het ijs onderaan en stapelde de sneeuw zich bovenaan op. Het kanaal dat vroeger een 17-de eeuws Nederlandse schilderij leek en dan deed denken aan de ingetogen winterlandschappen van Valerius De Saedeleer, veranderde naar een regelrechte volkse Breughel. Want in januari was het dan eindelijk zover: men ruimde en veranderde sneeuw in water en ijs, men bakende zones af met hekken, men hing de spandoeken, de schaatspiste was open!
De open schaatspiste wordt dan verder onderhouden met speciale machines met borstels, soms worden delen afgesloten en hersteld. Er is ook schaatsverhuur, politiepartrouilles op quads, ambulanciers op schaatsen, randanimatie met verklede mensen uit de tijd-van-toen, een tentoonstelling van schilderijen in Patterson Creek en ga zo maar voort.

In het eerste weekend hebben we ons te voet op het ijs gewaagd, maar in het tweede weekend hebben we de schaatsen zelf aangebonden. Na een kleine initiatietocht met enkele Canadese vriendinnen in de drizzle op zaterdag, hebben we op zondag het ganse Rideau canal afgeschaatst. De volle 7,5 km enkel, heen en terug! Voorlopig is dit nog altijd een Guinness World Record want in Winnipeg wil men Ottawa overtreffen in de titel van langste openlucht schaatsring ter wereld…


Beavertail
De Beavertail, of beverstaart, wordt beschouwd als de lokale specialiteit van Ottawa. Het is een plat stuk gefrituurd deeg dat dan een topping of beleg krijgt: ahornsiroop, kaneel, lookboter en kaas, hazelnootpasta, etc. We hebben het lekkere gebak ook onze smaakpapillen laten strelen. Mijn favouriet is Killaloe Sunrise, met boter, kaneelsuiker en fris citroensap. En volgens de overlevering werd net in Killaloe (=kill-a-loo) de Beavertail voor het eerst gemaakt bij gebrek aan een pan om te bakken. Het gekke is dat het verkoopschalet vol mensen staat, want elkeen in de wachtrij krijgt een persoonlijke bediening!


Ijssculpturen
Maar ook op een andere manier kan je kunstjes doenop ijs. Ik verwijs hier nu naar de heuse competitie voor ijssculpturen met 37 artiesten uit 13 verschillende landen, voluit 21st International Ice-Carving Competition at the Casino du Lac-Leamy Crystal Garden. We volgden het ganse creatieve scheppingsproces. In tegenstelling tot een beeldhouwer, begint men niet met één enkele blok ijs, maar men stapelt verschillende blokken op elkaar. Deze worden dan aan elkaar versmolten met water. Dan wordt het patroon op het ijs getekend. Ten slotte bewerkt men het ijs met allerhande gereedschap zoals een kettingzaag, allerlei afsteekbeitels, warmte-elementen, etc kortom daarin ligt het geheim van de kunstenaar. De afgewerkte ijsformaties worden dan onder wisselende belichting (rood, groen, blauw) tentoongesteld. De winnaar van de competitie was de tweestrijd: Tunggalian of The Encounter.