Hibernation

Vandaag begint officieel de winter…
Alle voorbereidingen zijn gemaakt, maar toch beginnen we niet aan een winterslaap tot ergens eind maart. We trotseren de natuurelementen.

Het appartement is er klaar voor:
- de beide terrassen zijn leeggemaakt
- in het kader van de deur tussen terras en living werd een groot vel bubbelfolie opgehangen als thermische barrière
- het oude raam in de living is afgeplakt met een speciale folie die de R-waarde met 90% zou verhogen
- een kleine ventilator werd onder de enige en kleine radiator van de living geplaatst om de convectie te vergroten en zo de warme lucht beter te verspreiden
- de radiatoren zijn ontlucht
- de huiseigenaars zullen ons nog een extra elektrische verwarming bezorgen
Anderzijds staat ons slaapkamerraam nog altijd op een kiertje…

De thermometer geeft nu een temperatuur aan van circa -15°C maar het zou in januari-februari nog erger worden. Hierbij is het Windchill-effect niet meegerekend, wat wil zeggen dat de gevoelstemperatuur dan soms -30°C is. En aangezien Ottawa een vochtig continentaal klimaat heeft, mogen we uitkijken naar een zomer met temperaturen van 25 à 30°C of meer.

De eerste sneeuw viel in Ottawa op 21 november. Maar eigenlijk mag je nooit zomaar “sneeuw” zeggen tegen sneeuw. Er zijn ongelooflijk veel soorten winterse neerslag. Het zou nu ook een winter zijn met ontzettend veel sneeuw, die ook nog eens heel vroeg gevallen is. Een doorgewinterde sneeuwruimer vertelde me dat het sinds de jaren 70 geleden is dat er al zoveel sneeuw ligt in december. Verder is het ook heel opmerkelijk hoe de gradaties van sneeuwval aangekondigd worden:
- light snow: enkele centimeters
- heavy snow: enkele tientallen centimeters
- snow storm: dat wil je niet meemaken...
Hierbij onze sneeuwstatistiek in Ottowa tot nog toe.
Als het sneeuwt en vaak gebeurt dat ’s nachts, dan begint de ochtend met sneeuwpret. Men maakt eerst en vooral het pad van huis naar voetpad vrij met een grote schep. Iedereen doet dit heel plichtsbewust want anders kan je niet meer over de “berg werk” zien. De volgende taak is het sneeuwvrij maken van de wagen, meestal lukt het met een ijskrabber-borstel (het is dus geen auto-inbreker die je ziet), maar in het ergste geval moet de auto echt uitgegraven worden (het is tweemaal hetzelfde type auto).
Ook in de stad is men goed voorbereid. Men heeft een compleet systeem ontwikkeld om de sneeuw te verwijderen. Eerst doet men de hoofdstraten en nadien komen de minder belangrijke straten en trottoirs aan bod. Aangezien sneeuwruimen een langzame en dure operatie is, moet je de straten meestal als volgt voorstellen: een voetpad, een berm van sneeuw, een geruimde rijstrook en een besneeuwde parkeerzone tot bordjes de komst verraden van de sneeuwblower. Let ook op de gele stang aan de brandbluspaal, zodat men hem weet staan als hij door sneeuw bedolven zou worden.

Er bestaan een aantal soorten sneeuwruimers:
- de sneeuwruimer voor het voetpad: een kleine sneeuwruimer die net op het brede voetpad past, met vooraan een schrapper en achteraan een zoutstrooier.
- de sneeuwruimer voor de straat: een reusachtig speciaal ontworpen gedrocht voor het sneeuwruimen met een grote sneeuwploeg ofwel een 4x4 met een schraper opgemonteerd.
- de sneeuwblower: deze geheimzinnige machine ruimt de "muren van sneeuw" tussen de straat en het voetpad op. We hebben hem toch gezien hoewel hij normaal enkel tussen 19u en 7u ingezet wordt.
De opmerkzame mens stelt zich nu de vraag: Wat gebeurt er nu met die sneeuw na de sneeuwblower? Wel de sneeuw wordt in grote camions geladen en weggevoerd naar een zogenaamde “snow dump”. Dat is een plek waar de sneeuw gestort wordt en dan opgespoten wordt met een krachtige blower (tot 200m zei mijn doorgewinterde sneeuwruimer) tot een berg sneeuw. Als de dooi zich inzet, smelt alles weg en het smeltwater wordt via de waterwegen afgevoerd. Want dat is het uiteindelijke doel van die grote schijnbare nutteloze verplaatsing van sneeuw: ervoor zorgen dat de stad niet "overstroomt".

Het valt op dat iedereen zich eigenlijk heel gemakkelijk aan de winterse condities aanpast. De fietsers zijn uit het straatbeeld verdwenen. De meeste mensen pendelen nu met de bus of de wagen, wat tot spitsuurfiles leidt. Sommigen hebben natuurlijk hun fiets niet tijdig binnengezet, of hun auto stond geparkeerd terwijl een sneeuwruimer langskwam. Onze huiseigenaar is wel voorzienend. Het kantoor van ME is immers de trotse bezitter van de grootste ijspegel aan de dakrand. Deze stalagtiet is momenteel ongeveer 3 m lang en er werd daarom een plakkaatje "danger falling ice" ondergezet.
En laat ik afsluiten met een bedenking. Zelfs al is de winter nog zo koud en zorgen sneeuw en ijs voor ongemak, het is en blijft volop genieten onder het witte pak. Zeker als ik die arme ouders zie die hun kinderen in sleetjes voorttrekken of door de sneeuw ploeteren. En anders kan je als alternatief in deze dagen toch troost blijven vinden in het likken van een ijsje…