Employee of the Month May

De allerhoogste bekroning wordt deze maand toegekend aan een opmerkelijke man. Het is een bijzonder man met een bijzondere functie en ook een bijzondere naam: het is Stryker, Consultant of Canadian Culture. Ook de manier waarop hij de eretitel in de wacht sleepte was op zijn minst eigenaardig te noemen, met een brief waarin hij aangaf waarom hij in aanmerking kwam. Van de gelegenheid wil ik dan ook een warme oproep richten naar iedereen die zichzelf kandidaat willen stellen, hoe je ME kan bereiken is bekend.

Dear ME,

I was in the exceptional position to witness the activities from ME in Canada. ME seems to me a most highly regarded company and therefore I would like to apply for the title of Employee of the Month. The honor associated with this title is enormous and I believe that my experience and education will make me a competitive candidate.
I achieved the degree of Consultant of Canadian Culture with great distinction. The key strengths that I possess in this respect include, but are not limited to, the following:
- My great-great-great-grandfather was Louis Riel, a controversial and tragic rebel. His blood runs through my veins, his free spirit lives in my mind. It’s a pity he was executed on charge of high treason.
- I have three tattoos; if you don’t believe it I’ll lift my shirt. Don’t think I’m a troublemaker, not at all, I’m friendly and polite, but each one marks a personal experience.
- I have the talent to become world champion freestyle snowboard, but as the competition was so poor, I did not follow this career path. Instead I’m doing a Master Degree in Psychology.
- As I lived part of my live in Vancouver, I may say that sushi and sashimi has no secrets for me. I can even eat with chop sticks.
- Organizing beer nights is my favorite occupation. For that purpose I may drive well over 36 hours from Saskatoon, smuggling some bottles and cans of beer. The bottles broken by the freezing weather must be seen as collateral damage without any consequence, since I did buy-in enough booze.
- I’m a self-starter, eager to learn new things. Consequently I traveled around the globe and developed a great interest in different cultures. I even spent a lot of time in Europe! On the other hand you may as well find me hiking and backpacking in the Rocky Mountains. I have seen more bears than …eh… beers…or was it the other way around.
You will find me to be well-spoken, energetic, confident, and personable, the type of person on whom you may rely. I also have a wide breadth of experience of the type that gives you the versatility to place me in a number of contexts with confidence that the level of excellence you expect will be met.
I hope that you'll find my experience and interests intriguing enough to warrant a face-to-face meeting, as I am confident that I could provide value to you and your customers as a member of your team. I can be reached anytime, in the afternoon, feel free to contact me for additional information on my experience or an evening out.
Thank you for your time and consideration. I look forward to speaking with you about this exciting opportunity.

Sincerely

Stryker

Teambuilding at Ottawa Race Weekend

Een sportevenement als teambuildingsactiviteit over de verschillende afdelingen heen is altijd perfect. Maar dit jaar was Dwars door Brugge (15km) niet mogelijk. Als alternatief stond het volledige personeelsbestand van ME om 9u aan de start voor de halve marathon van Ottawa (21 km), toevallig op hetzelfde tijdstip (15u) dat ook de 2okm van Brussel vertrok. Hieronder vind je het parcours en het hoogteprofiel, want er zaten inderdaad een paar nijdige hellingen in!

Er is natuurlijk wel een klein verschil met beide loopwedstrijden.
Ten eerste de afstand: als je in Brugge al aankomt heb je dan nog 6km voor de boeg. Dat is nog eens de helft meer. Ook de lastigste laatste kilometer ligt ten opzichte van Brussel nog een kilometer verder.
Ten tweede het tijdstip van lopen: we stonden om 7u op om tijdig aan de start te staan. Voor je ochtendtoilet stond je in de gebruikelijk lange file voor zo'n loopevenement, terwijl in je maag het stevige ontbijt, je enige brandstof, nog aan het verteren is.
Tot slot de weersomstandigheden van de race: 's ochtends was het nog een frisse 10°C, maar op die windstille zonnige dag klom de temperatuur tot 25°C.
Maar dat kon ME niet beletten te finishen in 1:49:45.0 ! Dat komt neer op een gemiddelde van 11,48 km/u. Voor de rest van de statistieken, dat is de 1503-ste plaats op 9000 deelnemers en waarschijnlijk de eerste Belg... De beloning: een prachtige medaille met persoonlijke inscriptie. Het mooiste moment onderweg: de Alexandria-brug overlopen, je was dan zowat halfweg...
Maar deze prestatie verdwijnt in het niets vergeleken wat Terry Fox deed in 1980: hij liep met een kunstbeen 143 dagen elke dag een Marathon. Met zijn Marathon of Hope wou deze kankerpatient geld inzamelen voor onderzoek. Zijn tocht die begon in Oost-Canada aan de Atlantische Oceaan, bracht hem 5376km ver maar niet tot zijn einddoel, de Stille Oceaan in West-Canada. Hij moest stoppen omdat de kanker terugkwam en uiteindelijk door de ziekte stierf. Zijn nalatenschap is evenwel groter dan hij kon vermoeden: er zijn Terry Fox runs overal ter wereld, hij is de eerste Canadees op een muntstuk in circulatie, heeft standbeelden en straten, scholen etc dragen zijn naam... terecht één van de Greatest Canadians
Let ook op de dikke pak sneeuw die op 15 maart nog altijd in Ottawa lag...

Victoria Day

Tja, dat was weer zo'n voorbeeld van een dag die het verschil maakt. Victoriaday is een officiële verlofdag in Canada maar een gewone werkdag in België. Inderdaad Canada is een monarchie met een koningshuis! Maar het gekke is dat de koningin van Canada dezelfde als van Engeland is... en zoals je wel kon vermoeden is de lijst van "Royals" begonnen met Queen Victoria. Maar de meeste Canadezen staan daar niet bij stil...

Het enige belang dat deze vrije dag heeft, is dat daarmee het officieuze begin van de zomer (sic!) wordt aangeduid. Dat is een eufimistische manier om te zeggen dat vanaf nu de wintervorst zal wegblijft en dat men in de tuin kan werken. We sloegen de rondtrekkende dagwerkers met de verticuteermachines gade en de kinderen die kikkers vingen in Brown's Inlet en genoten van mijn uitgesteld verjaardagsfeestje op het zonneterras met onze Canadese vrienden. Wist je trouwens dat de stadsdiensten je voortuin heraanleggen als men het voetpad vernieuwd heeft?

Baby, you can drive my car

De menselijke evolutie is duidelijk, we willen steeds onze actieradius uitbreiden. Het begint bij huilen om hulp, kruipen en onze eerste stappen met als ultieme doel steeds zover mogelijk te geraken met zo weinig mogelijk inspanning. Maar het bewegingspatroon van de moderne homo sapiens sapiens heeft duidelijk een invloed op zijn gewicht. Bovenaan de zwaarlijvigheid-lijst staat de USA (nr 1 -- 30.6%) met een derde van de bevolking, verderop staan Canada (nr 11 -- 14.3%) en België (nr 19 -- 11.7%).

Voetenwerk
Veel Canadezen wandelen en wij doen dat ook. Boodschappen doet men hier immers makkelijker te voet. We stappen vaak op Bank Street, een kilometerslange hoofdstraat met allerlei winkels, ofwel richting Parliament Hill en het stadscentrum ofwel naar de andere kant, voor groenten en fruit, bibliotheek of cinema.
In de winter heeft men wel alternatieven uitgedacht zoals met een slee zijn nageslacht door de sneeuw voorttrekken. De voetgangerslichten zijn een rood handje en een wit manneke, maar eigenlijk steekt iedereen de straat over zonder er zich daar iets van aan te trekken, iets dat ME steeds aan België doet denken. Dan weer typisch voor Ottawa zijn de vele lopers langsheen het Rideau-kanaal.

Rijwielen
Ons hoofdtransportmiddel is de fiets. Zo kunnen we gemakkelijk de ganse regio rond Ottawa verkennen. Het nabije Gatineau Park is een leuke bestemming voor een mooie fietstocht, maar er zijn ook goed aangelegde en aparte fietspaden langsheen de Ottawa River of Rideau River en Canal. Via vrienden konden we nog een tweede fiets lenen, die we op punt stelden in een Co-Op(eratieve) fietsenherstelplaats.

De fietsregels zijn wel even anders dan in Europa. Vooreerst heeft men een dubbele houding ten opzichte van veiligheid. Hoewel men enkel verplicht is een fietshelm te dragen tot 16j (of was het 18j?) doet iedereen dat eigenlijk later nog steeds. Anderzijds ben je best voor donker thuis, want men is "wettelijk" onzichtbaar: één witte reflector in het voorwiel, één rode reflector in het achterwiel en een rood achterlicht is voldoende. Inderdaad een voorlicht heb je niet nodig. Dat valt echt op, alles op onze mountainbike is optie: we hebben geen bel, geen spatborden, geen kettingbeschermer, geen bagagedrager en ga zo maar door. En zoals overal mag je je fiets niet onbewaakt achterlaten, dus een goed slot is geen luxe...

Auto-maat
Het vervoersmiddel bij uitstek is natuurlijk een wagen, liefst een grote. Want alles is hier "big", om van de vrachtwagens nog maar te zwijgen. De staat van de auto is een ander verhaal, de GMC was op bepaalde plaatsen doorroest, de spiegels waren vastgetaped en de achterruit was een houten plaat geworden. Op dit uitzonderingsgeval na, zijn de meeste wagens wel goed onderhouden.

Verder verschillen de auto's hier in enkele details. Vele auto's hebben geen nummerplaat vooraan. Waarom? Een Canadees vertelde me dat de meeste provincies slechts één nummerplaat geven omdat het goedkoper is en anderzijds is het vooraan ook niet verplicht. Op de nummerplaat staat steeds de provincie met een slagzin, voor Ontario is dat het toekomstgerichte "Yours to discover", voor Québec het nostalgische "Je me souviens". De letters en cijfers van de nummerplaat zijn soms leuke lectuur. Een ander detail is de stekker onderaan sommige wagens, ik vermoed om de batterij door de winterkou te helpen.

De rij-ervaring van ME is niet alleen gebaseerd op observatie of driving simulator, maar ook op een prachtige rit doorheen Ontario. Wat je direct opvalt als je in de wagen stapt, is dat men slechts twee pedalen heeft: een gaspedaal en een rempedaal. Geheel volgens het principe van de minste moeite, is quasi elke auto een automaat. In het begin is dat even wennen, maar al vlug cruise je ook over de lange saaie highway. Nochtans heeft men geen zware voet, vaak is de maximum snelheid 90 of 110 km/u. Soms vermeldt men ook een minimum snelheid... Vooral bij het stadsverkeer moet je opletten omdat er toch enige afwijkende verkeersregels zijn. Op kruispunten zonder lichten staan verkeersborden die iedereen doen stoppen. Degene die het eerste stopte, mag dan ook als eerste opnieuw verderrijden, er is dus geen verwarrende voorrang-van-rechts. Op kruispunten met verkeerslichten staan de rode lichten aan de andere kant van het kruispunt. Je moet dus tijdig stoppen en niet tot aan het licht rijden. Maar let ook op als je groen hebt, men mag hier door het rood licht rijden als men rechts afslaat! Behalve in Québec dan, waar dat waarschijnlijk een grote overtreding is... Een laatste eigenaardigheid is het stop-bord. Waarschijnlijk wordt overal ter wereld (zelfs in Frankrijk) dit specifieke zeskantig bord met het woord STOP verduidelijkt, behalve in Canada dus. In Québec staat er ARRÊT op en in Ottawa kan je in het centrum beide woorden erop zien staan. Dat men bij voorbeeld speciale bussen inlast voor het tulpenfestival zou ons te ver leiden maar het parkeren moet ik toch nog even behandelen. Men voert immers echt een repressiebeleid voor foutparkeerders en takelt je weg voor je het weet. Voor bezoekers zal ik de rechtse foto verklaren zodat ze niet telkens hun auto moeten verzetten zoals ik in Toronto vooraleer een politieman me het bord uitlegde. Het bord zegt dat iedereen 3u vrij mag parkeren tussen 7u 's ochtends en 7u 's avonds aan beide kanten van het bord. Gedurende de rest van de dag of nacht mag je er NIET staan, tenzij je een Permit hebt (d.w.z. een bewoner bent).

Ottawa's Tulip Festival, where ideas bloom!

Ottawa is wereldberoemd om zijn Tulip Festival. Het begon in 1945 met een gift van 100 000 bloembollen uit dankbaarheid voor het verblijf van de Nederlandse koninklijke familie tijdens WOII in Ottawa en groeide uit tot het grootste tulpenfestival ter wereld met meer dan 600 000 bezoekers. Er worden trouwens nog elk jaar 10 000 bloembollen geschonken in de Hollandse stijl van "Zeg het met een bloem-bolleke". Die bollen worden in de grond gestopt voor de winterkou de bodem bevriest en soms komt een tulpebol al eens in een verkeerd bed terecht.
Toch is die vriendschapsrelatie tussen twee landen international verruimd. Getuige daarvan is het International Pavillion, waar ME het volgende opviel:
- Je kon schilderijen van (letterlijk) de grootste artiesten ter wereld, nl. olifanten, bewonderen in Thailand. Ongelooflijk!
- Je naam in kaligrafie laten schrijven in China.
- Origami doen in Japan, je kon er rara... een tulp vouwen.
- Eten deden we in Turkije (spinazie-pannekoek), Peru (Tamales) en Mexico (wrap met kipcombinaties en guacamole), waar men alles voor je neus klaarmaakt. De plastic(!) foodsamples van Korea gingen we voorbij en in Duitsland waren de worsten en het bier uitverkocht...
- Als toetje stopten we in Nederland, Oranje boven inclusief vlagje, een bordje verse wereldberoemde poffertjes in ons bakkes. Maar let op je woorden want iedereen sprak nog Nederlands!
- en België...? Neen, het was niet als de lege stoel bij "Reizen naar Europa", we hadden zelfs geen stand. Maar we redden onze eer door het leveren van de spiegeltent, een soort reizend Art Nouveau theater, waar verschillende shows worden opgevoerd.
Maar bovenal staan de tulpen centraal, tulpen in alle kleuren, tulpen in alle vormen, tulpen, tulpen, overal tulpen... Maar geniet vooral van de kleuren- en vormenpracht. Het begin van de lente, want de sneeuw was half april nog niet volledig weg toen ze hun kop bovenstaken en nu een maand later is hun fragiele bloem verwelkt. Kan je de fotograaf in de tulpen vinden?

Good things show in Ontarioooo : Algonquin, Toronto, Niagara, Kingston

Ottawa ligt net op de grens van de provincies Québec en Ontario. Het bezoek van een deel van de Raad van Bestuur was ideaal om net voor het toeristische seizoen de parels aan de kroon van Ontario te bezoeken. Met een rasechte Dodge Grand Caravan deden we een tour van ca. 1600 km: van Ottawa naar Huntsville nabij het Algonquin Provincial Park en dan naar Toronto met een daguitstap naar de Niagara Falls om terug te keren via Kingston.

Ottawa
Het hoge bezoek werd direct al vergast met een speciale ervaring: de "maiden trip" van de Lady Dive op 1 mei. Dat is een amphibus die na een rondrit langsheen de bezienswaardigheden het water inrijdt voor een vaartocht op de Ottawa River. Het is wel grappig dat de gids net voor je het water inrijdt, uitlegt hoe je het reddingsvest moet aantrekken... prima entertainement voor een kleine tip!

Algonquin
Na een mooie rit door het platteland omdat de GPS toch rare kuren had, bereiken we Algonquin Park. Dat is het eerste natuurpark in Canada (1893) bekend voor kanotrektochten, maar men kan er ook prachtige wandelingen doen in ca. 5% van dit natuurpark. De rest van het gebied wordt voor houtkap gebruikt, maar dit natuurpark is dan ook 7725 km² groot of 1/4 van België of alle Belgische bossen samen! Het weer was niet schitterend, maar de uitzichtpunten en de natuur wel. Het is de habitat van bevers, herten, elanden en zelfs schilpadden. Wij maakten er evenwel een paar mooie lusvormige tochten door de uit-de-winter-ontwakende natuur en werden zelfs getrakteerd op een lenteregenbui. En 's avonds hadden we de luxe van een super-B&B: een stevige en heerlijk 4-gangenmenu en slapen in een "bunkbed" als een prinses op een erwt.

Toronto
Toronto is de grootste stad van Canada met zo'n 2,5 miljoen inwoners of meer dan 5 miljoen in Greater Toronto Area. Deze provinciehoofdstad van Ontario is zowat de meest kosmopolitische stad ter wereld, er leven meer dan 80 nationaliteiten en men spreekt er 160 talen. De andere titels die deze stad zou dragen zijn onder andere de properste stad van Canada of de veiligste stad ter wereld. We maakten geen mini-wereldreis doorheen de verschillende stadswijken, maar overschouwden wel de wereld vanaf een moderne Toren van Babel, de befaamde CN-Tower, het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld t.t.z. tot 13 september 2007 toen de Durj Dubai dat record overnam. Op 342m heb je de heb-geen-hoogtevrees-glazen vloer en tenslotte de Skypod op 447m. De nabije wolkenkrabbers lijken klein en verdwijnen in de schaduw van de toren. Auto's zijn onooglijk klein, voetgangers slechts stippen. Een vliegtuigje landt onder je voeten op de Toronto Islands. Een hoogstaande ervaring! Terug op de begane grond als we naar de ferry naar de Toronto Islands stappen, lijkt de CN-Tower evenwel precies verdwenen... Vanop die eilandjes heb je een prachtig zicht op downtown en je kan er genieten van de verkeersloze rust. 's Avonds wordt de CN-Tower ook spectaculair verlicht: blauwe en groene schichten flitsten omhoog naar de top van Canada's Wereldwonder.


Niagara
Vanuit de metropool Toronto kwamen we terecht in het kleine en pittoreske Niagara-on-the-lake aan de andere kant van het Lake Ontario. Je kan er Fort George bezoeken, uitkijken naar Fort Niagara op de Amerikaanse oever, door de winkelstraat flaneren of het unieke George Bernard Shaw theater bewonderen.
Het is ook een bekende wijnstreek, maar de topattractie zijn natuurlijk de wereldvermaarde Niagiara-watervallen. Deze watervallen zijn in niks recordhouder, maar dat maakt ze niet minder indrukwekkend: de rechte American Falls, de smalle Bridal Veil Falls en de gekromde 792m brede en 53m hoge Horseshoe Falls laten het water van Lake Erie met veel gedruis in Lake Ontario stromen. In de late namiddag siert een dubbele regenboog de mistige waterdamp.De boottocht met de Maid of the Mist tot aan de voet van het neerstortende water was als een apocalyps, maar toch word je vooral overdonderd door de wondermooie kracht en pracht van de natuur. Waaghalzerij was niet aan ons besteed, tenzij je de Rainbow Bridge naar de USA overrijden daartoe rekent, trouwens een toerist(?) hield een oogje in het zeil.


Kingston
Deze slaperige stad met een reusachtige City Hall was ooit de hoofdstad van Canada. Wij bleven er niet lang, maar reden langs de St-Lawrence River via de scenic drive van de "Thousand Islands" terug naar Ottawa, de huidige bruisende hoofdstad. In de St-Laurence River bouwen rijkelui op de vele duizenden eilandjes huizen, soms groter dan hun lapje grond. Op vele huizen wappert een nationale vlag want de rivier is ook de grens tussen de gastvrijheid van Canada en de antropofobie van de USA.